jako gest zbyt... osobisty. Ich spojrzenia się skrzyżowały, więc szybko wybąkała jakieś podziękowanie. Przez moment miała wrażenie, że chłodny wiatr ustał, a słońce zaczęło mocniej grzać. Nie mogła przełknąć śliny. Na szczęście Jeremiah przerwał dręczącą ciszę. Zaczął marudzić, że nie chce jeść brukselki. - Brukselka jest bardzo zdrowa, ma mnóstwo witamin - pouczył go wujek. - Jeśli nie chcesz, nie musisz jej jeść. Proszę tylko, żebyście spróbowali. Chłopcy powlekli się w stronę domu, zarzekając się po drodze, że brukselki za nic nie polubią. Pierce westchnął ciężko. - Powinienem nastawić sobie budzik czy coś takiego. Zostawiłem ich samych na tak długo - wyrzucał sobie. - Praca potrafi wciągnąć - pocieszała go Amy. - Pani Winthrop spotkała się ze mną w zeszłym tygodniu. Mówiła o wyjątkowym kontrakcie, jaki ci zaproponowano. I że termin jest bardzo krótki. Nic dziwnego, że... - Ale im mogło się coś stać. Pierce zadręczał się wyrzutami sumienia, widziała to. - Niedobrze się złożyło, że między wyjazdem ich rodziców a moim przybyciem była przerwa - rzekła. - Ale nic na to nie mogłam poradzić. Nie mogłam przylecieć samolotem. - Wiem. Siostra mi powiedziała. Amy dotknęła dłonią ucha. - Mam zapalenie ucha środkowego. Nie boli, ale nie mogę latać. Istnieje ryzyko, że z powodu ciśnienia doszłoby do uszkodzenia błony bębenkowej. - Rozumiem. Znowu zapadła cisza. Amy szła boso, co jeszcze bardziej zbijało ją z pantałyku. Jednak nie chciała zniszczyć sobie butów, a z mokrej sukienki ciągle spływały strużki słonej wody. Ciekawe, czy Pierce czuje lekki zapach, jaki morska woda pozostawiła na jej skórze? Ale fatalnie to wszystko wyszło! - Masz doświadczenie z dziećmi? - Słucham? - Zaskoczył ją tym pytaniem. - Nie, nie mam. Ale twojej siostrze to nie przeszkadzało. Uważa, że dam sobie radę. - Ja cię nie przepytuję - zastrzegł pospiesznie Pierce. Może i nie, jednak wyraźnie próbował się czegoś o niej dowiedzieć. A Amy zawsze stara się mówić o sobie jak naj